Ketika Malaysia terus mengalami perubahan pantas dalam landskap politik, adalah penting untuk semua rakyat Malaysia mendekati perkembangan ini dengan minda terbuka dan kematangan politik. Antara kemungkinan yang wajar diakui — dan dibincangkan dengan kejujuran intelektual — adalah prospek sebenar seorang Perdana Menteri daripada Parti Islam Se-Malaysia (PAS) selepas Pilihan Raya Umum ke-16 (PRU16).

Semakin ramai rakyat — terutamanya dalam kalangan pengundi Melayu bandar yang semakin matang — mula mempercayai pemimpin yang dilihat bersih, konsisten dan berprinsip. Ini adalah ciri-ciri yang semakin dikaitkan dengan kepimpinan PAS, terutamanya selepas kegagalan total kerajaan pimpinan Dato Anwar. 

Seiring perubahan sentimen politik, wacana nasional kita mesti bergerak melangkaui andaian lapuk dan kesetiaan tradisional.

Kelihatan bahawa masa semakin sesuai untuk kemunculan seorang Perdana Menteri daripada PAS. Sedikit demi sedikit, segmen rakyat mula menerima perkara ini sebagai satu kemungkinan politik yang realistik. Apa yang dahulunya dianggap mustahil di koridor kuasa Malaysia kini mula dibincangkan secara terbuka — mencerminkan perubahan keutamaan dan harapan politik rakyat di akar umbi.

Namun yang paling penting, kebolehlaksanaan Perdana Menteri daripada PAS bukan sahaja bergantung kepada kejayaan pilihan raya di negeri-negeri traditional mereka, tetapi juga kepada kesediaan parti itu untuk berkembang. Jika PAS dapat meyakinkan pengundi bukan Melayu dan memberi kuasa sebenar kepada pemimpin-pemimpin bukan Melayu yang berwibawa dalam gabungan Perikatan Nasional (PN) — dan lebih penting lagi, memberi mereka pengaruh sebenar dalam pentadbiran — ini akan membantu meluaskan daya tarikan parti dan menanam keyakinan dalam kalangan pengundi bukan Melayu.

Kita tidak boleh membiarkan ketakutan yang diwarisi atau prasangka lama mengaburi pertimbangan kita. Jika PAS menunjukkan komitmen yang tulen terhadap tadbir urus inklusif dan representasi pelbagai kaum — bukan sekadar retorik tetapi menerusi tindakan positif — maka kemungkinan kerajaan yang dipimpin PAS dengan sokongan nasional yang meluas bukan sahaja munasabah tetapi suatu realiti yang tidak dapat dinafikan. 

Ini bukan sekadar isyarat politik; ia adalah keperluan strategik bagi mana-mana gabungan yang ingin memimpin Malaysia yang benar-benar berbilang kaum.

Pengkritik sering mempersoalkan keputusan PN untuk tidak menamakan calon Perdana Menteri sebelum pilihan raya. Namun, ini mengabaikan realiti perlembagaan yang penting. Perkara 43 Perlembagaan Persekutuan memberikan kuasa budi bicara kepada Yang di-Pertuan Agong untuk melantik sebagai Perdana Menteri seorang Ahli  yang pada hemat Baginda mendapat kepercayaan majoriti dalam Dewan Rakyat.

Jika PAS muncul sebagai parti dengan bilangan Ahli Parlimen tertinggi dalam PN selepas PRU16, logiknya menunjukkan bahawa seorang pemimpin PAS adalah pilihan semula jadi untuk jawatan Perdana Menteri.

Kita juga harus mengingati bagaimana PRU14 dan PRU15 telah merubah lanskap politik Malaysia. Parlimen tergantung, gabungan dan sokongan yang berubah-ubah, dan sokongan rentas parti telah menjadikan Institusi Di Raja memainkan peranan perlembagaan yang lebih aktif. Zaman pelantikan Perdana Menteri secara automatik atau boleh dijangka sudah berlalu.

Oleh itu, cabaran yang dilemparkan kepada PN untuk menamakan calon PM sebenarnya hanyalah gangguan politik. Sebagai sebuah gabungan, PN mempunyai hak penuh — dan sebab strategik — untuk menunggu mandat rakyat sebelum membuat keputusan akhir. Jika PAS menguasai majoriti dalam PN, maka pemimpin PAS wajar diketengahkan sebagai calon Perdana Menteri selaras dengan peruntukan Perlembagaan. 

Sebaliknya, Kerajaan Perpaduan pada masa ini juga enggan secara rasmi menamakan calon PM mereka untuk PRU16. Jika Dato’ Seri Anwar Ibrahim benar-benar memiliki sokongan supermajoriti seperti yang didakwanya, beliau seharusnya tiada halangan untuk mengisytiharkan dirinya sebagai calon PM yang tidak dipertikai di PRU-16. Langkah itu bukan sahaja akan mengukuhkan legitimasi beliau, tetapi turut memancarkan keyakinan terhadap kepimpinannya.  Sehingga itu, persoalan akan terus berlegar: Adakah Kerajaan Perpaduan akan menghadapi PRU bersatu di belakang Datuk Anwar, atau mungkinkah ketidakpercayaan dalaman semasa akan membawa kepada kejatuhannya?

As Malaysia continues to experience rapid shifts in political dynamics, it is crucial for all Malaysians to approach the evolving landscape with open minds and political maturity. Among the possibilities that should be acknowledged — and discussed with intellectual honesty — is the real prospect of a Prime Minister from Parti Islam Se-Malaysia (PAS) following the 16th General Election (GE16).

There is growing realisation and trust among the rakyat — particularly within the evolving urban Malay electorate — in leaders perceived as clean, consistent, and principled. These are qualities that many increasingly associate with PAS’s leadership, having experienced the total  failure of Anwar led government.  As political sentiments continue to shift, our national discourse must move beyond outdated assumptions and traditional loyalties.

It appears, that the time is increasingly ripe for the emergence of a PAS Prime Minister. Slowly but surely, segments of the rakyat  are beginning to accept this as a realistic political outcome. What was once unthinkable in the corridors of Malaysian power is now being openly discussed — as a reflection of shifting political preferences and expectations on the ground.

Crucially, the viability of a PAS led Prime Minister — hinges not only on electoral success, but also on the party’s willingness to evolve. If PAS can convincingly embrace and empower credible non-Malay leaders within the Perikatan Nasional (PN) coalition — and more importantly, offer them real influence in governance — it would help broaden its appeal and foster confidence among non-Malay voters.

We must not let inherited fears or outdated biases cloud our judgment. If PAS demonstrates a genuine commitment to inclusive governance and multiracial representation — not just in rhetoric but in action — the possibility of a PAS-led government with broad national support becomes not only plausible but legitimate.

This is not merely a political gesture; it is a strategic imperative for any coalition seeking to lead a truly multiracial Malaysia.

Critics often question PN’s decision not to name a Prime Ministerial candidate ahead of the election. But this overlooks a key constitutional reality. Article 43 of the Federal Constitution grants the Yang di-Pertuan Agong the discretion to appoint as Prime Minister the Member of Parliament who, in His Majesty’s judgment, commands the confidence of the majority in the Dewan Rakyat.

If PAS emerges with the largest number of MPs' within PN post-GE16, logic would suggest that a PAS leader would be the natural choice for Prime Minister.

We must also recall how GE14 and GE15 reshaped Malaysia’s political landscape. Hung parliaments, shifting alliances, and cross-party support have brought the monarchy into a more active constitutional role. The days of automatic or predictable Prime Ministerial appointments are behind us.

Hence, the challenge thrown at PN to name a PM candidate is, in essence, a political distraction. As a coalition, PN has every right — and strategic reason — to wait for the people’s mandate before finalising such a decision. Should PAS command the majority within PN, a PAS leader would rightfully emerge as the PM candidate.

In contrast, the current Unity Government has also not officially named its PM candidate for GE16. If Dato’ Seri Anwar Ibrahim truly commands the supermajority he claims, he should have no hesitation in declaring himself as the undisputed PM candidate. Doing so would not only reinforce his legitimacy but also project confidence in his leadership heading into the next general election. Until then, questions will persist: Will the Unity Government go to the polls united behind Anwar, or will the current internal distrust bring about its collapse?

16-ஆவது பொதுத் தேர்தல் நெருங்கி வருவதால், நம் அரசியல் உரிமைகளின் எதிர்காலத்தையும் நம் பிள்ளைகள் மற்றும் பேரக் குழந்தைகளுக்கு நாம் விட்டுச்செல்ல விரும்பும் மரபையும் தீர்மானிக்க ஒரு வருடத்திற்கும் குறைவான காலமே உள்ளது என்பதை எச்சரித்துள்ளார் மலேசிய முன்னேற்றக் கட்சி எம்.ஏ.பி. தேசியத் தலைவர் பொன்.வேதமூர்த்தி.

நம் சமூக மக்கள்தொகையும் ஆண்டுதோறும் குறைந்து வருகிறது, அதனுடன், நம் அரசியல் செல்வாக்கும் சுருங்கி வருகிறது.

பல தசாப்தங்களாக அரசியல் களத்தில் ஆதிக்கம் செலுத்தி வரும் மஇகா, பிகேஆர் மற்றும் டிஏபி ஆகியவற்றின் தலைமை இந்திய மக்களைத் தோல்வியடையச் செய்துள்ளது. 68 ஆண்டுகள் ஆனாலும் தாய்க்கட்சி என்று சொல்லிக்கொள்ளும் மஇகா-வால் எந்த மாற்றத்தையும் ஏற்படுத்த முடியவில்லை; நம் சமூகம் இன்னும் ஓரங்கட்டப்பட்டுள்ளது.

இதற்கிடையில், பிகேஆர் மற்றும் டிஏபியில் உள்ள இந்தியத் தலைமை மலாய் மற்றும் சீன நலன்களுக்கு அடிபணிந்து, இந்திய சமுதாயத்தைப் பாதிக்கும் முக்கிய பிரச்சினைகளைத் தீர்க்க ஏதும் செய்யவில்லை.

அண்மையில் அறிவிக்கப்பட்ட ஆர்எம்கே-13 இல் மஇகா, பிகேஆர் மற்றும் ஜசெக இணைந்து ஒரு விரிவான திட்டத்திற்காக ஒற்றுமை அரசாங்கத்தை வலியுறுத்தத் தவறியுள்ளது, அன்வார் இப்ராகிம் முன்னெடுக்கும் பல இன அரசியலால் ஏமாற்றப்பட்ட-தோல்வியுற்ற இந்தியத் தலைமைக்கு தெளிவான சான்றாகும் என்பதை சரித்திர சாதனை இயக்கம் ஹிண்ட்ராஃப் தலைவருமான பொன்.வேதமூர்த்தி அம்பலப்படுத்தி உள்ளார்.

ஒருபுறம், மஇகாவை தங்கள் கைப்பாவையாகப் பயன்படுத்தி தேசிய முன்னணி 68 ஆண்டுகளாக நம்மை தொடர்ந்து ஏமாற்றியதால், நம்பிக்கைக் கூட்டணியை நம்பினோம்; அவர்களும் இந்தியத் தலைவர்களை பொம்மைகளாக உருமாற்றி விட்டனர்.

மறுபுறம், பாஸ் மற்றும் பெர்சத்து கட்சிகள், இந்திய கூட்டாளி உறுப்பினர்களாக, பெரும்பாலும் கல்வியறிவு இல்லாத, இந்திய சமூக முன்னேற்றத்தில் நாட்டம் இல்லாத, புதிய வகை பொம்மைகளை முன்னிறுத்தி, இதுதான் மாற்றம் என காட்ட முற்படுகின்றனர்.

மலாய் மற்றும் சீன அரசியல்வாதிகள் நீண்ட காலமாக இந்தியர்களை முதிர்ச்சியற்றவர்களாகவும், எளிதில் கையாளக்கூடியவர்களாகவும் கருதுகின்-றனர். இதனால்தான் அவர்கள் பலவீனமான இந்தியத் தலைமையை ஊக்குவித்தும் வெற்று வாக்குறுதிகளை வாரி இறைத்தும் நம்மை தொடர்ந்து ஏமாற்றுகின்றனர்; பரிசுக்கூடைகளை வழங்குதல், அரசுசாரா நிறுவனங்-களுக்கு நன்கொடை அளித்தல்; இந்து கோயில்களுக்கு நிதியளித்தல் போன்றவற்றால் நம் பிரச்சினைகள் ஒருகாலும் தீராது.

எனவே, நமக்கு ஒரு விரிவான அரசியல் தீர்வு தேவை. இதற்கு ஹிண்ட்ராஃப் மற்றும் எம்.ஏ.பி. கட்சிக்கு ஒரு வாய்ப்பு வழங்குவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. நீங்கள், இதுவரை மற்றவர்களை நம்பி முயற்சி செய்து எந்த பலனும் இல்லை. ஆனால், தானும் தன் குழுவினரும் நிரூபிக்கப்பட்ட பதிவுகளைக் கொண்டிருக்கிறோம் என்று முன்னாள் அமைச்சருமான பொன்.வேதமூர்த்தி தெரிவித்துள்ளார்.

மீண்டும் ஒரு சரித்திர சாதனை நிகழ்த்த வேண்டிய நேரம் வந்துவிட்டது. கொள்கைக்குக் கட்டுப்பட்டு, இந்திய சமூகத்தின் உரிமைகள் மற்றும் கண்ணியத்திற்காகப் போராடுவதில் நிரூபிக்கப்பட்ட பதிவுகளைக் கொண்ட தலைவர்கள்மீது சமுதாயம் நம்பிக்கை வைக்க வேண்டும்.

ஹிண்ட்ராஃப் இயக்கமும் எம்.ஏ.பி. கட்சியும் தொடர்ந்து இந்திய சமுதாயத்திற்காக குரல்கொடுக்கும் அதேவேளை, நீதிக்காகவும் சகமனிதர்களின் சகவாழ்விற்காகவும் பாடுபடுகின்றனர்.

நம் சமுதாயம் மெத்தனப் போக்கிலிருந்து விழித்துக் கொள்ள வேண்டிய நேரம் இது. வெறும் உதவித் தொகைகள், ஒதுக்கீடுகள் அல்லது அரசு சாரா நிறுவன மானியங்களை தீர்வுகளாக வழங்கும் தலைமையை நம்பியிருப்பது போதாது. இவை தற்காலிக ஆறுதலை மட்டுமே வழங்கும். நமக்குத் தேவையானது உண்மையான, முறையான மாற்றம். நம் சமூகத்தின் நீண்டகாலத் தேவைகளைப் பூர்த்திசெய்ய வேண்டிய அரசாங்கம், பாராமுகத்துடன் இருப்பதால், நாம் இன்னும் அதிகமாகவும் அழுத்தமாகாவும் குரல்கொடுக்க வேண்டிய நேரம் இது.

நம் குரல்கள் கேட்கப்படும்.. நம் உரிமைகள் மதிக்கப்படும்.., நமது சமூகம் உண்மையிலேயே செழிக்கக்கூடிய எதிர்காலத்திற்காக ஒன்றிணைவோம் என்று பொன்.வேதமூர்த்தி வெளியிட்டுள்ள அறிக்கையில் மேலும் தெரிவித்துள்ளார்.

Pengundi Cina dan India tidak lagi mencari pemimpin kitar semula.

Keterujaan pimpinan Perikatan Nasional (PN) terhadap minatMIC dan MCA untuk menyertai gabungan mereka mendedahkan kejahilan mendalam terhadap realiti politik kaum bukan Melayu. Kemasukan dua parti ini tidak akan secara automatik diterjemahkan kepada peningkatan sokongan Cina atau India. Untuk memahami mengapa, PN perlu terlebih dahulu berdepan dengan punca penolakan MIC dan MCA oleh komuniti masing-masing. Tanpa menangani isu-isu asas ini, kedua-dua parti tersebut berisiko menjadi liabiliti berbanding aset.

Sejak PRU12, hubungan MIC dan MCA dengan BarisanNasional (BN) lebih banyak menjadi beban daripada manfaat. Peminggiran mereka dalam BN mencerminkan kegagalan BN untuk menyesuaikan diri dengan kematangan politik pengundibukan Melayu — kegagalan yang menjadikan kedua-duanyasemakin tidak relevan.

Titik perubahan datang dengan Himpunan Hindraf 2007. Seruan agar pengundi India menyokong pembangkang secara en bloc telah mencetuskan kebangkitan politik yang bergema jauh melangkaui komuniti India. Himpunan itu bukan sahajamenyemarakkan sokongan terhadap PAS, DAP, dan PKR padaPRU12, malah memberi isyarat jelas kepada pengundi Cinabahawa sudah tiba masanya menilai semula kesetiaan mereka terhadap BN. Walaupun masyarakat Cina sebelum itu agak selesa dengan susunan ekonomi BN, sikap BN yang mengabaikan hak asasi manusia dan ketelusan — ditambah dengan penindasan terhadap perjuangan Hindraf  yang melabelkan kami mempunyai kaitan dengan LTTE dan penahanan  dibawah ISA— menimbulkan kekecewaan yang meluas.

Kebangkitan Hindraf menandakan satu perubahan bersejarah. Kempen sukarela oleh penyokong kami atas arahan saya secara langsung menyumbang kepada kehilangan majoriti dua pertiga BN dan kekalahan lima negeri — satu gempa politik. Sejak itu, MIC dan MCA tidak lagi dilihat sebagai suara kredibel bagi komuniti mereka. Di bawah kepimpinan Hindraf, masyarakat India secara jelas diarahkan untuk menyokong PKR dan DAP dan arahan saya ini diterima sepenuhnya oleh pengundi India. Pada masa yang sama, masyarakat Cina beralih kepada DAP sebagai allternatif baharu, sementara PAS turut menyaksikan sokongan kaum India yang belum pernah terjadi sebelum ini — sesuatu yang amat mengecewakan UMNO. Ini berlarutan di PRU 13 bilamana Ucapan terkenal Najib selepas PRU13, “Apa lagiCina mahu,” mendedahkan betapa gagalnya BN memahami landskap politik baharu.

Kini, Bersatu yang merupakan bekas  pimpinan dari UMNO, dan PAS, dilihat sama-sama buta terhadap realiti ini. Kedua-dua parti terus salah tafsir aspirasi pengundi bukan Melayu, menampilkan alternatif kosmetik seperti DHPP atau sayap bukan Melayu Bersatu sambil menawarkan kerjasama dengan MIC dan MCA seolah-olah itu sahaja cukup untuk menyelesaikan masalah legitimasi mereka. Strategi ini bukan sahaja naif tetapi juga menunjukkan salah faham mendasar tentang kematangan politik masyarakat bukan Melayu.

Hakikatnya mudah: pengundi Cina dan India tidak mencari susunan kuasa atau pemimpin kitar semula. Mereka mahukan ketelusan, keadilan, dan reformasi bermakna. Ramai pengundi Cina dan elit India kini semakin curiga dengan kompromi DAP, manakala masyarakat India semakin muak dengan drama MGR Anwar Ibrahim. Dalam suasana ini, masyarakat India sebaliknya menaruh harapan kepada pemimpin berprinsip daripada Hindraf, MAP dan Urimai, yang mempunyai rekod panjang dalam berkhidmat kepada rakyatdengan konsistensi dan integriti. Dengan latar ini, andaian bahawa menyambut MIC dan MCA ke dalam PN akan secara ajaib menarik sokongan bukan Melayu adalah pemikiran terlalu mudah.

Masyarakat bukan Melayu tidak lagi mencari representasi “tradisional” dan kepimpinan kitar semula. Mereka mahukan kepimpinan tulen yang berakar pada prinsip, bukan sekadar isyarat simbolik atau penyertaan kosmetik. Jika PN terus memperlakukan isu-isu bukan Melayu sebagai sampingan dan gagal merangkul kepimpinan tulen daripada masyarakat tersebut, PN tidak akan berjaya meraih sokongan mereka. Tanpa perubahan strategi yang asas, usaha PN untukmendekati pengundi bukan Melayu hanya akan dianggap sebagai tokenisme semata-mata.

Chinese and Indian voters are not looking for recycled leaders.

Perikatan Nasional (PN) leaders’ enthusiasm over MIC and MCA’s interest in joining their coalition betrays a profound ignorance of non-Malay political realities. The inclusion of these two parties will not, by itself, translate into increased Chinese or Indian support. To understand why, PN must confront the root causes behind the rejection of MIC and MCA by their own communities. Without addressing these issues, both parties risk becoming liabilities rather than assets.

Since GE12, MIC and MCA’s ties with Barisan Nasional (BN) have been more of a burden than a benefit. Their marginalization within BN reflected BN’s own failure to adapt to the political maturation of non-Malay voters — a failure that rendered both parties increasingly irrelevant.

The turning point came with the 2007 Hindraf rally. Its call for Indian voters to support the opposition en bloc catalyzed a political awakening that reverberated far beyond the Indian community. The rally not only energized support for PAS, DAP, and PKR during GE12, but also sent a clear signal to Chinese voters that it was time to rethink their allegiance to BN. While the Chinese had long been relatively comfortable under BN’s economic arrangements, BN’s disregard for human rights and transparency — coupled with its suppression of Hindraf — stirred widespread disillusionment.

The Hindraf uprising marked a historic shift. Voluntary campaigning by its supporters directly contributed to BN losing its two-thirds majority and control of five states — a political earthquake. From then on, MIC and MCA were no longer seen as credible voices of their communities. Under Hindraf’s leadership, Indians were explicitly directed to support PKR and DAP, since Hindraf itself was not a political party. At the same time, the Chinese largely consolidated under DAP, while PAS also witnessed unprecedented Indian support — much to UMNO’s frustration. Najib’s infamous post-GE13 remark, “Apa lagi Cina mahu,” further exposed the depth of BN’s failure to understand the new political landscape.

Fast forward to today: Bersatu, an UMNO offshoot, and PAS appear equally blind to these realities. Both parties continue to misread the aspirations of non-Malay voters, projecting superficial alternatives such as DHPP or Bersatu’s non-Malay wings while offering partnership to MIC and MCA as though this alone would resolve their legitimacy problem. This strategy reflects not only naivety but a fundamental misunderstanding of political maturity among non-Malays.

The truth is simple: Chinese and Indian voters are not looking for recycled power-sharing arrangements or leaders. They want transparency, fairness, and meaningful reforms. Many Chinese are already growing wary of DAP’s compromises, while Indians are increasingly frustrated with Anwar Ibrahim’s MGR drama.

In this climate, Indians are instead looking up to principled leaders from Hindraf, MAP and Urimai. who have a long track record of serving the people with consistency and integrity. Against this backdrop, to assume that welcoming MIC and MCA into PN will magically win over non-Malay voters is simplistic and misguided.

Non-Malays no longer seek “traditional” representation. They want genuine leadership rooted in principles, not token gestures or cosmetic inclusion. If PN continues to treat non-Malay issues as peripheral and fails to embrace authentic non-Malay leadership, it will fail to gain their support. Without a fundamental shift in strategy, PN’s outreach risks being dismissed as nothing more than tokenism.